بابایی خیلی دلم می خواست امشب با تو بودم در میان ابرها ، پیش خدا بودم نمی دانی که چقدر برایت دلتنگم، اشک هایم سرازیر است بابا جان.

می خواهم با تو صحبت کنم اما با چه زبانی ؟!... با زبان کودکی ام برایت می نویسم چرا که به آسمان نزدیک تر است، مامان همیشه از خوبی های تو میگوید ، از صبرت، نماز شب هایت، از وفاداری هایت و بالاخره از گذشت و ایثارت ... من از تو فقط همین ها را به یادگار دارم هر صبح تصویر تو را می نگرم تا شاید تو هم به من نظری کنی.

باور کن ، هر پنجشنبه عطر وجودت را حس می کنم اما چرا نمی بینمت؟

چرا صورت پر نورت را برایم نمایان نمی کنی ؟ این تقصیر چشم های من است؟

بابای مهربانم؛ کاش دستم را می گرفتی تا این قدر احساس تنهایی نمی کردم.

بابای شهیدم، تو اينك در آسمان ها ماه مجلس شده ای عین ستاره ها چه زیبا می درخشی خوش به حال آن شبی که تو به آن نور می دهی تو به آن آرامش می دهی ای کاش من هم شب ها به جای خفتن در زمین در آسمان ها بودم.

بابایی چقدر خوب کاری کردی که امسال تولدم را در حریم عاشقانه ی بین الحرمین گرفتی.

چه میهمانی عاشقانه و دل چسبی است.

میدانم که همیشه هواست به من هست،

بابا جان به رسم همیشگی مان میگویم که دنیا دنیا دوستت دارم...